Let’s Play: Little Hope (ps4) + review

Dus recent is de volgende game uitgekomen in “The dark pictures anthology” Deel 1 was “Man of Medan” en nu is deel 2 “Little Hope” Er zullen er in totaal 8 uitkomen.

Little Hope is wederom een game waarin je keuzes moet maken en je keuzes beïnvloeden het spelverloop. Hierdoor zijn er ook meerdere eindes beschikbaar. Met meerdere eindes bedoel ik dan ook HEEL VEEL meer eindes.

Nu heb ik Little Hope twee keer gespeeld. De eerste keer speelde ik deze game in “Shared Play” modus met Nuggy en wat vrienden hier thuis. Ik bezat nog geen Elgato op dat moment en omdat ik hem speelde in “Shared Play” modus kon ik onze gameplay niet opnemen of streamen. Helaas verviel hierbij de optie tot een review met een eerste indruk. Ik kan je zeggen dat wel helaas maar 1 persoon levend hebben gehouden deze ronde. (die als het goed is niet eens dood kan gaan)

So we played again! Dit keer met een Elgato aka ik heb hem kunnen streamen en opnemen voor jullie.

Let wel: SPOILERS. Wil je een review lezen en niet de gameplay zien, skip dan het filmpje hieronder.

Het thema van Little Hope wordt al snel duidelijk. Dit keer krijgen we iedere keer meer informatie over de “Witch Trails” Een duistere periode in de geschiedenis van de mensheid. It gets kinda dark. Je wordt onder andere meegenomen in de game, naar de diverse manieren waarop mensen die beticht worden van “hekserij” werden gedood.

Net zoals de voorgangers van “The Dark Pictures Anthology” games bezit deze game een twist die NIEMAND van ons had zien aankomen. Hierin is Supermassive Games goed. Ik ga hier niet teveel over vertellen want dat zou de game ervaring weg kunnen halen.

Het spel is grafisch enorm mooi. De muziek en sfeergeluidjes geven je het gevoel dat je er echt in zit en zoals altijd gooien ze er genoeg “schrik” momenten in.

In Little Hope heb je diverse flashbacks die het verhaal vertellen en waarin je keuzes maakt. Je speelt in het verleden en in het heden. De keuzes die je maakt in het verleden hebben direct impact op het verhaallijn in de toekomst.

Door alle keuzemogelijkheden en diverse eindes blijven deze games leuk om nogmaals te spelen. Het enige jammere is dat de “twist” na eenmaal spelen bekend is dus dat veranderd de ervaring enigszins.

Je hebt “Movienight Mode” waarin je met een groep thuis kan spelen en allemaal een ander character speelt en de keuzes voor deze persoon maakt. Deze is leuk om nogmaals te spelen omdat jouw keuzes niet de keuzes zijn die iemand anders maakt. (Movienight Modus Man of Medan)

Je hebt “Shared Play” waarin je met iemand anders kan spelen, beide vanaf een andere locatie. Het mooie aan deze modus is dat je kan kiezen uit twee characters en je wisselt telkens om. Deze kun je dus ook twee maal spelen en een complete andere ervaring hebben. (Shared Play Modus Man of Medan)

En je hebt de normale storyline waarin je alleen speelt en hierin kun je diverse keren spelen om alle eindes proberen te krijgen.

Door de diverse opties krijg je een game die niet saai wordt al speel je hem meerdere keren. Dat is een van de dingen die mij persoonlijk enorm aantrekt.

Little hope vind ik qua lastigheid best een ding. Naast dat je redelijk snelle “Quick time events” hebt (drukken op driehoekje, rondje, vierkantje of kruisje) wordt je in deze game op het einde beoordeeld op bepaalde keuzes. Waarin je bij de voorganger in Man of Medan gewoon beoordeeld werd op keuzes die je maakte in je gedrag en het gevolg wordt je hierin op het einde beoordeeld op “sociaal emotionele” keuzes, AKA be nice to the right people. Alleen tegen wie moet je aardig doen op welk moment? Nu heeft dit altijd wel meegespeeld in deze serie games, dit keer telt het meer mee.

Al doe je alle QuickTime events perfect kun je hierdoor alsnog omkomen op het einde.Hierdoor kwamen we in de eerste keer gamen met vier personages in de eind scene en alsnog stierf iedereen. De tweede keer besloten we andere keuzes te maken en daardoor kregen we een compleet ander einde met meer overlevenden.

Bij “Until Dawn” bijvoorbeeld (hun eerste game op deze manier) kwam het bij de eind scene echt neer op je quick time events en of je stil kon zitten. Deed je het goed dan had je meer levenden. Bij “Man of Medan” waren de keuzes die je fysiek eerder had gemaakt (of je de dop had, of je wel of niet snel omhoog was gekomen, of je wel of geen alcohol had gedronken) een afreken moment. In “Little Hope” zijn het dus meer “levenslessen” en of je deze geleerd hebt.

Ook zitten er weer een easter eggs in naar de volgende game die uitkomt. In het hele spel kun je ze vinden als je goed zoekt. De naam is ondertussen ook bekend en er is een trailer. De volgende game is “House of Ashes” en komt uit in 2021.

Ik heb een haat liefde verhouding met de nieuwe trailer. Ik houd compleet niet van games die zich onder de grond of in een grot afspelen. Hate it. Tombraider heeft dat verpest voor mij en daarnaast in het echte leven ben ik ook absoluut geen fan van stuff onder de grond. Voor mij geen kijkje in de catacomben van Parijs.

Anyways, Little Hope is absoluut een aanrader als je van survival horror games houdt en zelf keuzes wilt maken om te kijken of jij met jouw mindset het zou overleven.